Kunstenaar en galerie, het is een bijzonder duet. Fotografe Robin de Puy en galeriehouder Narda van ‘t Veer van The Ravestijn Gallery werken al jaren samen. Ze kennen elkaar intussen goed en voelen zich verwant. No-nonsense types, helder in de communicatie, geen verborgen agenda’s. Ook de samenwerking tussen hen gaat als vanzelf.
Beelden die binnenkomen
Met een warme omhelzing begroeten ze elkaar. Robin de Puy en Narda van ’t Veer werken duidelijk graag samen. In alle fases van een project of nieuwe serie van is Van ‘t Veer heel betrokken. Ze stemmen vaak even af en hebben dan weinig woorden nodig. Van ‘t Veer denkt mee bij commerciële opdrachten, past dit wel of niet bij De Puy, maar juist ook aan het begin van een nieuwe serie of een project: hoe pak je dit aan? Hun contact gaat ver terug en ook op een persoonlijk niveau klikt het. Bij een portfolio viewing op de academie ontmoetten ze elkaar voor het eerst, in 2008. De Puy: ‘Ook toen gaf je altijd eerlijke feedback. Dat contact is er altijd wel geweest.’
Van ’t Veer: ‘Ik hou heel erg van haar ambitie en die wil ik graag volgen, alleen sommige dingen moeten we wel scherp afstemmen om daar te komen. Daar kunnen we het goed over hebben, dat is heel leuk aan onze samen
Albert and Paul, 2021 © Robin de Puy
Fotografie als een way of life
Robin de Puy studeerde in 2009 af aan de Rotterdamse Fotoacademie en maakte al snel naam, ze kreeg vrijwel meteen veel opdrachten van diverse dagbladen en tijdschriften. In 2014 won ze de Zilveren Camera Nationale Portretprijs met een portret van An-Sofie Kesteleyn. Na een aantal jaar begon de volle agenda te wringen en wilde ze weer eens een eigen verhaal vertellen in plaats van in opdracht. In het voorjaar van 2015 vertrok ze naar Amerika. Op een Harley Davidson reed ze door tig staten en fotografeerde de mensen die ze ontmoette. Onder hen de jonge Randy, voor wie ze nog vaker terug zou komen. Het werd een indrukwekkende serie over de Verenigde Staten, waarmee ze haar naam definitief op de kaart zette.
Met eenzelfde daadkracht richtte Narda Van ‘t Veer als twintiger in 1988 haar eigen fotoagentschap op: Unit c.m.a. Ze startte als agent van onder andere Carli Hermès, met wie ze nog steeds samenwerkt. De galerie kwam pas later, september 2012, opgericht samen met Jasper Bode die ook een eigen agentschap had. Van ‘t Veer: ‘In smaak zijn wij erg hetzelfde: fotografie met een verhaal en visueel aantrekkelijk. Bij Robin bijvoorbeeld zie ik dat er altijd een soort energie in zit. Door haar onbevangenheid naar de mens komt er altijd iets terug van de geportretteerde. Iets van kwetsbaarheid of een energie die zo sterk is dat die foto binnenkomt.’
"Robins werk is altijd ‘bam’ het grijpt je meteen." - Narda van 't Veer
Aanvankelijk was het idee: geen fotografen van het agentschap in de galerie. Maar toen De Puy de kunstwereld inging was het vanzelfsprekend dat ze ook daarin zouden samenwerken. ‘Het mooie is dat we tegelijk begonnen, wij startten toen ook net met de galerie. Dan ga je samen die wereld in. Samen dingen ontdekken. En daarin zijn we erg hetzelfde: naïef beginnen en het gewoon gaan doen.’
De Puy: ‘Fotografie is mijn leven. Mijn vorige agent kon goed produceren maar snapte niet helemaal wat het voor mij betekende. Terwijl Narda zelf ook fotografie ademt en leeft. Daardoor kan ze goed een overkoepelende view op een project geven. Musea en boeken zijn voor mij heel belangrijk en die wereld kent Narda ook, naast het commerciële. Zij kan op beide punten meedenken.’
Little House on the Lake, 2021 © Robin de Puy
Van ’t Veer is met haar jarenlange ervaring en expertise, die zeer wordt gewaardeerd, een belangrijke naam in de fotografiewereld. Dit blijkt uit het feit dat ze in vele vele jury’s plaatsneemt en in de Raad van Toezicht van World Press Photo zit. De galerie naast het agentschap was een logische stap. ‘Fotografen van het agentschap maakten soms autonoom werk en af en toe kocht ik zelf ook foto’s aan. In al die jaren heb ik heel goed leren kijken en contact gehad met allerlei galeries en mensen die over fotografie praten, die boeken uitgeven. Zo deed ik heel veel kennis op. En het agentschap deed ik al zo lang dat ik wel weer iets nieuws wilde.’
Sterke beelden en een verhaal zijn het criterium voor de galerie. Daarin passen naast De Puy kunstenaars als Scheltens en Abbenes, Inez en Vinoodh, Michael Bailey-Gates, Koen Hauser, maar bijvoorbeeld ook Ruth van Beek, die kleine collages maakt van foto’s en gouache. En Thomas Kuijpers, die niet alleen fotografeert maar ook ruimtelijk werk maakt. Vanuit het concept zijn er zo uitstapjes naar andere media mogelijk, maar het startpunt is altijd fotografie.
De Puy werkt altijd vanuit een persoonlijk perspectief. Er is altijd een connectie tussen haarzelf en het onderwerp.
Down By The Water
Zowel in portretten als in de series. Zo ook bij twee nieuwe projecten waar ze aan werkt: Down By The Water en The Receptionist. Down By The Water gaat over Wormer en omstreken. Het waterrijke dorp in Noord-Holland waar De Puy nu woont en waar Van ‘t Veer toevallig opgroeide. Down By The Water is een onderwerp dichtbij huis, mede ontstaan vanwege covid omdat reizen niet mogelijk was. De Puy groeide zelf ook op in een dorp en ontdekt zowel overeenkomsten als verschillen. ’Hoe wij vroeger op onze Puchjes door het dorp reden, zo hebben ze hier allemaal een klein bootje. […] Je merkt wel dat dit een dorp is dat dicht bij een stad ligt. Er wonen andere mensen. Niet alleen generaties dorpelingen maar ook mensen van elders, vluchtelingen, mensen die zich de stad niet kunnen veroorloven. Het zijn allerlei soorten mensen, dat viel me echt op. En ik heb al een paar interessante types ontmoet.’
‘Die ze natuurlijk ook gaat fotograferen’, vult Van ‘t Veer aan.
De Puy weet binnen een seconde wie ze wil fotograferen. ‘Wat mij aantrekt zijn meestal een beetje de loners, mensen die graag op zichzelf zijn, zelfs als ze zich binnen een groep prima weten te redden. Mensen die misschien niet helemaal binnen de standaard passen maar daar oké mee zijn. Als je al mijn portretten naast elkaar legt zie je dat het unieke types zijn.’
Is dat ook hoe ze zichzelf ziet in de wereld? ‘Ja ik creëer wel een wereldje om me heen waar ik me prettig in voel. En ik onderhoud met heel veel van die mensen contact. Niet alleen in de buurt, ook met de mensen die ik in Amerika heb ontmoet.’
Ali and Saker, 2021 © Robin de Puy
Haar fotografie ziet ze niet als een registratie van de werkelijkheid, of als journalistiek of documentair werk. Het gaat verder. ‘Ik pak wel al die documentaire aspecten, maar die meng ik door elkaar en daar maak ik mijn eigen beeld van. Ik leg het vast zoals ík het zie. Er zitten geen oordelen of meningen in. Maar als je het allemaal bij elkaar legt dan laat het wel iets zien over de maatschappij.’
Een persoonlijke blik, en altijd met respect voor degene die ze fotografeert. Er spreekt oprechte interesse uit. De Puy: ‘Randy bijvoorbeeld inspireert me enorm. Veel mensen voelen medelijden bij hem, terwijl hij helemaal niet ongelukkig is. Met het hebben van medelijden maken ze hem kleiner, dat vind ik jammer. Randy weet als geen ander in het moment te leven. Randy is veel, maar zielig is hij absoluut niet; dat probeer ik dan ook vast te leggen. En hopelijk lukt het dan af en toe om iemand niet ‘ahhhh’ te laten denken, maar eerder ‘wowww!’
Jackie, 2021 © Robin de Puy
Gastvrije receptionisten
Misschien is die open blik ontstaan in haar jeugd. De Puy groeide op in een hotel. De sfeer van vreemden ontvangen en de tijdelijkheid van een verblijf, dat toch als thuis kan voelen, komt terug in haar werk. Voor gasten is de receptionist vaak het enige persoonlijke contact onderweg, waaraan ze vertellen over hun leven, emoties en wat ze meemaken onderweg. Een situatie die De Puy als receptioniste en als gast kent.
Daarover gaat het project The Receptionist. In een serie filmpjes zie je de receptioniste – De Puy zelf – met de telefoon aan het oor, een beetje afwezig luisterend naar het zoveelste verhaal. Achttien verschillende verhalen komen zo voorbij, die en passant een tijdsbeeld vormen van de maatschappij. De filmbeelden worden deel van een installatie, waarin daarnaast foto’s van motels, receptionisten en gasten te zien zijn. Zodra het weer kan reist De Puy naar Amerika om verder te werken aan het project, waar ook een boek bij zal verschijnen.
Geleidelijk is haar werk gegroeid naar meer dan alleen foto’s. ’Fotografie is altijd het beginpunt van een project of installatie. Maar ik merk dat ik het steeds leuker vind dat ik niet zo gebonden ben aan een foto.’ Film is iets wat ze in de toekomst verder wil verkennen en ook bij het maken van een expositie onderzoekt ze graag hoe je tekst, geluid en film kunt combineren tot een nieuw geheel.
Henk, The Birdman, 2021 © Robin de Puy
Amerika blijft trekken. Hoe komt dat? ‘Deels herken ik heel erg de situatie waarin ik ben opgegroeid. Mijn ouders zijn Nederlands maar mijn vader reed altijd in Amerikaanse auto’s. Mijn eerste auto was een Chevy pick-up. De eerste reis naar Amerika maakte ik vooral omdat het voor de magazines interessant was. Onderweg leerde ik veel mensen kennen, daardoor heb ik nu een heel netwerk waar ik me veilig bij voel. En ik pas echt in die kleine dorpjes. Ze staan daar niet zo snel te kijken van iets. Wat je ook doet, het is allemaal prima. Ik vind het interessant om te zien wat al die mensen bindt, door al die staten heen.’
Dat laatste is een leidraad: verbinding zoeken. De Puy is bij uitstek goed in het creëren van een moment van intimiteit met de persoon voor de camera, zowel in commerciële opdrachten als daarbuiten. Die connectie zie je terug in de foto. Verbinding maken en niet oordelen. Net zomin als de Amerikanen die ze ontmoet dat over haar doen. Of de receptionisten over een gast. Mensen zijn mensen, de een niet beter dan de ander. De focus is altijd meer op de overeenkomsten. In haar series kijkt ze voorbij de prestatiemaatschappij, naar de personen die daarbuiten vallen. Objectief en eerlijk. Observerend. Het leven kan er ook zo uitzien.
De Puy laat het zien voor wat het is. Ze heeft zelf ervaren dat ze verbinding kan maken ongeacht iemands achtergrond of politieke ideeën. ‘Er is iets dat dat overstijgt. Echte verbinding gaat voorbij politiek. In Amerika merkte ik bijvoorbeeld dat iemand totaal achter Trump kon staan en heel rechtse ideeën had, maar ik tegelijkertijd wel een goede band met iemand had. Politiek en ieder ander onderwerp kan een onderwerp zijn waarover we het niet eens zijn, maar het is niet bepalend voor of ik wel of niet een relatie aan kan gaan met iemand, dat heeft veel meer met intuïtie te maken.’
In commercieel werk gaat dat overigens niet heel anders. ‘Ik denk niet dat ik dan anders werk, want mijn manier van fotograferen dat ben ik.’ Zonder twijfel waar. Tijdens Art Rotterdam dit jaar hingen in de stand van The Ravestijn Gallery vijf grote portretten van De Puy op een rij, elk 140 centimeter hoog. Indrukwekkende beelden, met een zachte blik gemaakt. De open houding van de fotograaf wordt weerspiegeld in de geportretteerde, die ontspannen zichzelf is. Waar en wie die mensen ook zijn, de fotografe zet ze allemaal met dezelfde mate van respect neer. En dat geeft de foto’s impact.
Jamaili, 2021 © Robin de Puy
Er zijn meer cross-overs ontstaan tussen het agentschap en de galerie. Bijvoorbeeld Ferry van der Nat en Michael Bailey-Gates, die beide op de fotobeurs Unseen dit jaar te zien zijn. Van der Nat in zijn vrije werk met vooral mannelijk naakt en Bailey-Gates met vrolijke groepsfoto’s waarin hijzelf en anderen moeiteloos van gender lijken te wisselen. Fluïde en bijna argeloos in beeld gebracht. Het laat een wereld zien waarin gender totaal geen issue is. Net zoals bij Robin de Puy een buitenbeentje zijn heel vanzelfsprekend voelt. Waarom ook niet. Het is gewoon een van de mogelijkheden.
